Modele anatomiczne pełnią kluczową rolę w edukacji medycznej, pozwalając lekarzom, uczniom medycyny oraz osobom leczonym lepiej zrozumieć układ i funkcjonowanie ludzkiego organizmu. Są one używane w wielu specjalizacjach, takich jak anatomia, nauka o chorobach i rozpoznawanie schorzeń chorób. Modele te mogą być wykonane z rozmaitych materiałów, takich jak polimer, elastomer, substancja syntetyczna lub inne tworzywa sztuczne, a ich zadaniem jest jak najdokładniejsze zrekonstruowanie naturalnej struktury ciała. Dzięki nim można przeanalizować, jak rozwijają się choroby, jakie mają konsekwencje dla organizmu oraz jakie procesy czynnościowe i patologiczne za nimi odpowiadają. Modele anatomiczne są nieocenionym narzędziem w edukacji i informowaniu leczonych. Dają możliwość medykom lepiej wyjaśniać osobom leczonym naturę ich schorzeń, wspierając im w przyswojeniu procesu badawczego oraz sugerowanych terapii. W przypadku długotrwałych schorzeń, takich jak zaburzenia gospodarki cukrowej czy choroby tarczycy, modele anatomiczne pozwalają ukazać poziom uszkodzenia organów oraz konsekwencje zaniedbanych dolegliwości. Ponadto, modele te ułatwiają uczniom w lepszym przyswajaniu informacji akademickich poprzez namacalne zrozumienie anatomii i mechanizmów chorobowych organizmu. Modele anatomiczne cukrzycy Cukrzyca jest długotrwałą chorobą przemiany materii, która powstaje na skutek z nieprawidłowości produkcji hormonu insulinowego lub nieprawidłowej funkcji organizmu na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej przedstawiają narząd produkujący insulinę, jako że jest ona głównym strukturą pełniącym funkcję utrzymywanie równowagi stężenia węglowodanów prostych we krwi. W modelach tych można zobaczyć budowę takie jak skupiska komórek produkujących insulinę, czyli skupiska komórek β, wydzielających substancję obniżającą cukier. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą ukazywać zniszczenie lub degradację komórek beta, które są przyczyną niedoboru substancji regulującej cukier. Z kolei w cukrzycy dorosłych modele mogą ilustrować insulinooporność, a także przeciążenie narządu wydzielniczego, wywołujące jej postępującej niewydolności. Niektóre modele cukrzycy ukazują również konsekwencje choroby dla układów organizmu, takich jak narząd krążenia, filtrujące narządy, narząd wzroku czy tętnice i żyły. Ilustrują, jak długotrwała hiperglikemia skutkuje uszkodzenia małych naczyń i zaburzeń w makrokrążeniu, które są powodem komplikacji zdrowotnych, takich jak uszkodzenie siatkówki, choroby nerek czy dysfunkcja układu nerwowego. Dostępne są również modele przedstawiające uszkodzenia skóry i tkanek, która jest jednym z niebezpiecznych konsekwencji tej dolegliwości. Dzięki tym modelom diagności mogą lepiej tłumaczyć osobom leczonym, dlaczego skuteczna monitorowanie glukozy i styl życia mają istotne wpływ w prewencji problemów zdrowotnych. Modele anatomiczne cukrzycy są wykorzystywane nie tylko w szkoleniach medycznych, ale również w akcjach edukacyjnych mających na celu podniesienie wiedzy na temat tej choroby. Dzięki nim można zademonstrować, jakie przekształcenia zachodzą w organizmie w wyniku ciągłej zaburzeń poziomu cukru i jakie środki zapobiegawcze mogą przyczynić się w redukcji prawdopodobieństwa pojawienia się powikłań.
Modele anatomiczne gruczołu tarczowego Narząd hormonalny to narząd wydzielniczy zajmujący się wytwarzanie związków endokrynnych zarządzających metabolizm, takich jak tyroksyna (T4) i hormon T3. Zaburzenia funkcji tarczycy mogą skutkować wielu chorób, takich jak nadczynność tarczycy, niedoczynność tarczycy, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy czy nadczynność tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Modele anatomiczne tarczycy wizualizują strukturę tego narządu, w tym jego części boczne, węzinę, a także ukrwienie i sieć nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również pokazywać patologie, takie jak hiperplazja tarczycy w wyniku przerostu tarczycy, zmiany guzkowe czy procesy nowotworowe. W przypadku zmniejszonej aktywności tarczycy modele mogą uwidaczniać atrofię gruczołu i ograniczoną funkcję jego elementów budulcowych, podczas gdy w nadczynności tarczycy mogą obrazować powiększenie gruczołu oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także objaśniać efekty autoimmunologicznych chorób tarczycy, takich jak niedoczynność tarczycy autoimmunologiczna, w której mechanizmy obronne organizmu atakuje komórki tarczycy, powodując ich osłabienia funkcji. Modele anatomiczne tarczycy są bardzo pomocne w procedurach diagnostycznych i edukacji pacjentów, ponieważ pozwalają lepiej zrozumieć procesy prowadzące do różnych chorób gruczołu tarczowego oraz ich wpływ dla organizmu. W codziennej pracy lekarzy specjaliści chorób hormonalnych często stosują takie modele do wyjaśniania chorym, jak funkcjonuje gruczoł tarczowy, jakie są symptomy zaburzeń tarczycy oraz jakie sposoby terapii mogą być stosowane.